โรคภัยไข้เจ็บ

สัปดาห์ที่ผ่านมาอยู่เชียงใหม่มาตลอด

แต่ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่โรงพยาบาลสวนดอกเพราะพ่อป่วยหนักมากมาย จริง ๆ ก็สลับกับพี่สาวมา ๆ ไป ๆ แต่มีช่วงนึงที่หมอบอกว่าไม่น่าจะไหวเพราะแกหยุดหายใจไปพักนึงและปั๊มขึ้นมาใหม่ได้ ข้าพเจ้าคิดว่าไม่ควรพลาดนาทีระทึกใจเหล่านั้นจึงหอบงานมาและประจำอยู่ที่นี่พักใหญ่ จริงๆ พ่อป่วยมาหลายปีแล้วตั้งแต่เป็นตับเจ๊งและก็อะไรมากมาย จากนั้นหมอก็พบมะเร็งที่กล่องเสียงจึงได้ทำการผ่ากล่องเสียงออกไปและแกกูพูดอะไม่ได้อีกเลย แม่พยายามจะให้แกฝึกพูดแต่แกก็ไม่ยอมดังนั้นก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่หรืออาจจะคิดว่าพูดมาตลอดชีวิตแล้ว อยู่เงียบ ๆ คนเดียวอาจจะได้คิดอะไรมากขึ้น

แต่จากนั้นไม่นานนักหมอก็แจ้งข่าวร้ายว่ามะเร็งได้ลามไปทั่วทั้งร่างกายแล้วไปยังทางเดินอาหาร ปอด และตับ และกระดูก (ดูในฟิล์มเอกซเรย์ เห็นว่ากินจนซี่โครงหัก) แต่พ่อก็ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาลแม้ว่าจะดูอ่อนเพลีย ขึ้น ๆ ลง ๆ แต่ก็มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน และร่ำร้องจะกลับบ้านตลอดเวลา ห้องที่พ่ออยู่เป็นหอผู้ป่วยอายุรกรรมชายหรือเป็นห้องรวม อาการแบบนี้อยู่ห้องพิเศษไม่ได้เพราะแกหายใจไม่ได้เองต้องมีเครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา ไอ้เครื่องนี้ต้องมีแพทย์ควบคุมในการปรับปริมาณให้เหมาะสมอยู่ตลอดเวลา ขนาดว่ามีเครื่องนี่ยังเคยมีคืนนึงที่แกหลับไปและหัวใจก็หยุดเต้นไปเอง คณะแพทย์และพยาบาลก็ปั๊มขึ้นมาจนได้ โชคดีว่าตอนนั้นพยาบาลเดินมาวัดความดัน หาไม่แล้วแกคงสวัสดีลาโลกไปหาบรรพบุรุษอย่างสวัสดิภาพไปแล้ว

 

การได้มาอยู่ในหอผู้ป่วยได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง พี่สาวที่มาอยู่ก่อนหน้านั้นเม้าให้ฟังมาบ้างแล้วว่าแต่ละเตียงเป็นยังไง ข้างเตียงพ่อเป็นชายแก่ที่นอนนิ่งไม่ไหวติงสวมเครื่องช่วยหายใจเช่นกัน มีลูกหลานมาเยี่ยมเป็นบางโอกาส จับความว่าเป็นเสี่ยเจ้าของกิจการขายอุปกรณ์ก่อสร้างที่ลำพูน ตอนนี้เส้นเลือดในสมองแตกพร้อมด้วยโรคชราทำให้ตอนนี้นอนอยู่ในสภาวะกึ่งนิทรา คนรู้จักมาเห็นก็ตกใจไม่คิดว่าจะอยู่ในสภาพนี้

อีกฝั่งหนึ่ง เป็นชายอายุประมาณห้าสิบต้น ๆ เส้นเลือดในสมองแตกเช่นกัน (ทำไมพึงเปนกันเยอะวะ) เปนอัมพาตไป ที่ขยับได้ก็มีแค่หัวกับปาก ฉะนั้นที่ทำได้แกก็ส่งเสียงร้องโวยวาย หรือคร่ำครวญเมื่อเจ็บปวด และร้องเรียกหาลูกสาวที่ชื่ออ๋อย ตลอดเวลา อ๋อยเป็นสาววัยสามสิบทำงานที่นิคมอุตสาหกรรมลำพูนนางไปทำงานที่นิคมในตอนกลางวันและมาดูแลพ่อในตอนเย็น อ๋อยและครอบครัวเป็นคนลำปาง พ่อถูกส่งตัวมาที่สวนดอกเพราะทางนั้นดูแลไม่ไหว ทางสวนดอกบอกว่าไม่เป็นไรแล้วแค่ต้องดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำ และระวังอย่าให้นอนจนเปนแผลกดทับ ส่วนจะให้ลุกขึ้นมาเดินเหินได้ดังเดิมคงไม่มีหวัง หากนางมีเงินอาจจะพึ่งพาเทคโนโลยีทางการแพทย์ช่วยได้มากกว่านี้แต่มันไม่ใช่ อ๋อยมาปรับทุกข์กับพี่สาวบอกว่าไม่รู้พ่อจะเปนอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่ พี่สาวบอก ไม่เปนไรหรอกบางคนยังอยู่ได้เปนสิบ ๆ ปีเลย อ๋อยตกใจ "ตายแล้ววว ละอ๋อยจะทำไงเนี่ย อ๋อยยังไม่มีผัวเลยยย" อ๋อยแรงงง

พี่สาวเล่าให้ฟังอีกว่ามีเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งหน้าตาดีเปนนักกีฬาบาสมาจากโรงเรียนปรินซ์ เขามีสุขภาพแข็งแรงดีทุกอย่าง วันหนึ่งก็ล้มลงหัวใจหยุดเต้น กว่าจะพามาโรงพยาบาลปั๊มได้ก็หยุดไปสองนาทีเมื่อเขาฟื้นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้เลย จำได้ลาง ๆ พี่สาวเรียกเขาว่า "บี้ เดอะสตาร์" ตามละครพระจันทร์สีรุ้งที่กำลังออกอากาศ บี้ ความจำฟั่นเฟือน แต่ก็เรียกเสียงฮาได้จากเพื่อน ๆ เวลามาเยี่ยมและพูดจาไม่รู้เรื่อง แต่นาน ๆ ไปเพื่อนก็หายไปทีละน้อยตามประสาวัยรุ่นที่เห็นว่ามีสิ่งอื่นที่น่าสนุกกว่าการไปเยี่ยมเพื่อนที่ รพ บี้จึงนั่งเหงาอยู่หลายเวลา บางทีเขาก็มีการ์ตูนเปนเพื่อน บางทีก็เดินหายไปไหนก็ไม่รู้ พี่สาวบอกว่าเธอควรจะมาเพราะบางโอกาสบี้ก็ลืมคาดเชือกกางเกงผู้ป่วย เวลาลุกขึ้นยืนกางเกงก็ร่วงลงมากองที่ตาตุ่มเผยเห็นแก้มก้นอันนวลเนียน ข้าพเจ้าบอกว่าไม่ อยากเห็นด้านหน้ามากกว่า

บี้อยู่ รพ นานมากจนพี่สาวไปสืบทราบมาว่าเขาเปนโรคหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน แม่ของเขากลัวว่าถ้าออกไปข้างนอกไม่รู้จะล้มอีกเมื่อไหร่ ฉะนั้นขอฝากไว้ที่ รพจนกว่าจะได้ชิปกระตุ้นหัวใจ ที่เวลามันล้มไปแล้วชิปนี้จะกระตุ้นหัวใจให้ทำงานต่อไปได้อีกหนึ่งชั่วโมงก่อนจะนำมาส่ง รพ วันที่ข้าพเจ้าไปถึง บี้ถูกส่งเข้าผ่าตัดพอดีวันนั้นแม่ของเขาหน้าตากังวล แต่อีกไม่กี่วันต่อมาบี้ก็ออกจาก CCU และพักฟื้นอีกไม่นาน ครั้งสุดท้ายที่ข้าพเจ้าเห็นแม่ของบี้ดูเธอมีความสุขขึ้นมาก

อีกรายหนึ่งเห็นว่าเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ดูน่ารักคงจะอายุประมาณสามขวบ นอนซมอยู่พี่สาวกับข้าพเจ้าชวนกันเข้าไปเล่นกับน้อง ปรากฏว่าเข้าไปอ่านป้ายระบุว่าน้องคนนี้อายุสิบห้าปี แต่ด้วยความผิดปกติทางฮอร์โมนทำให้เจริญเติบโตแปลก ๆ ทีนี้ร่างกายเจริญไม่สมส่วนกันกระดูกโตไปทางเส้นเอ็นไปทาง อวัยวะภายในไปอีกทาง ทำให้น้องเขามีสภาพน่าเวทนาคือตัวเล็กและร่างกายบูด ๆเบี้ยว ๆ น้องเค้ามีแววตาสดใสแบบเด็ก ๆ และชอบอ่านการ์ตูน ดังนั้นจะเรียกน้องเขาว่า "น้องการ์ตูน" น้องการ์ตูนร้องไห้เสียงดังเพราะเจ็บหลัง แม่น้องบอกว่าเป็นอะไรไม่รู้ก่อนหน้านี่ยังนั่งได้ (แต่เดินไม่ได้) แต่ตอนนี้นั่งไม่ได้เสียแล้วเพราะจะเจ็บมาก และนี่ก็รอหมอมาสามวันแล้วหมอจะให้ผ่าหรือไม่ผ่ายังไงก็ไม่บอกเสียที

นางมาจากอำเภอเทิง จังหวัดเชียงราย อุ้มลูกขึ้นรถสองแถวมาหวังว่าหมอที่สวนดอกจะให้คำตอบได้ดีกว่าที่เธอมา ข้าพเจ้าคะเนน้ำหนักของน้องเขาแล้วไม่น่าจะต่ำกว่า สิบห้ากิโล แต่แม่น้องการ์ตูนอุ้มมา อุ้มขึ้นรถสองแถวมาในเมืองเชียงราย แล้วนั่งรถโดยสารจากขนส่งเชียงรายมาเชียงใหม่ จากนั้นก็อุ้มน้องนั่งสี่ล้อแดงมายัง รพ สวนดอก จากนั้นก็นั่งรอการตรวจเปนวัน ๆ กว่าจะได้มานอนบนหอผู้ป่วยนี้ ความเปนอยู่บนหอผู้ป่วยเขาไม่ได้ให้ญาตินอนเฝ้า แม่น้องการ์ตูนจึงต้องเอาเก้าอี้หรือบันไดขึ้นเตียงผู้ป่วยมานั่งและซบกับเตียงน้องการ์ตูนหลับไปทุกวัน เคยถามอ๋อยว่าเธอนอนที่นี่ได้อย่างไร อ๋อยบอกว่าแอบนอนใต้เตียงผู้ป่วยด้านนอก ข้าพเจ้าทึ่งในความสามารถของนาง ช่างไม่กลัวว่าจะมีมือที่สามห้อยลงมาจากเตียงด้านบนที่ไม่มีคนอยู่หรือ อยากจะถามนางไปอย่างนั้นแต่เกรงว่านางจะด่าเอา

มีคนแก่อีกเปนจำนวนมากที่วนเวียนเข้าออกในห้องนั้น แม่บอกว่าเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตาสองคนแล้วช่วงนี้เขาเลยเครียด ๆ แต่ที่ไม่เครียดน่าสนุกก็มี คนแก่บางคนตะโกนโวยวายออกมาอย่างควบคุมไม่ได้หรือพูดอะไรก็ไม่รู้ ผู้ป่วยเปนโรคทางสมองบางคนเพ้อพก จีบผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเมียตัวเองก็มี หรือคนป่วยที่ควบคุมการพูดไม่ได้มาเจอกับญาติที่หูตึง ต่างฝ่ายต่างพูดกันคนละเรื่องคนนึงพูดเรื่องตัวเองแก่แล้วเจ็ดสิบแล้วควรตายได้แล้ว อีกคนพูดเรื่องร้านก๋วยเตี๋ยวที่หลานสาวไปทำใหม่ (ไม่ได้เสือกไปฟังนะ แต่เขาพูดกันเสียงดังจริง ๆ)

 

หลากหลายชีวิตหอผู้ป่วย มีทั้งทุกข์ยากลำบาก หรือมีทั้งรอยยิ้ม สิ่งที่ข้าพเจ้ามองเห็นที่ซ่อนอยู่ในความเจ็บป่วย นั่นคือความรัก ความห่วงหาอาทร ในยามเจ็บไข้ มองเห็นคนในครอบครัวดูแลกัน ไม่ยอมห่างไปไหนมันก็ตื้นตันใจ มองเห็นแม่ที่นอนซบอยู่กับเตียงลูกได้ทุกคืนโดยไม่มีบ่น เห็นอ๋อยที่มุดใต้เตียงผู้ป่วยที่ไม่รู้จะมีคนตายบนนั้นมาแล้วกี่คนโดยไม่กลัวผี และเห็นอีกหลายชีวิตที่นั่งรอคอยอย่างมีความหวังว่าคนที่เขารักจะกลับมาแข็งแรงดีดังเดิม หนึ่งในคนที่สร้างความสะเทือนใจที่สุดคือพี่ผู้ชายคนหนึ่งเปนมะเร็งสมอง เขาจะงง ๆ เบลอ ๆ ตั้งแต่ป่วยมาแฟนมาเยี่ยมได้สองสามครั้ง แต่คนที่มาดูแลทุกวันคือแม่ บางทีเขาหลับอยู่แม่แก่ ๆ ของเขามีเหตุต้องไปข้างนอก นางเดินมาขอความเมตตาให้ข้าพเจ้าช่วยดูแลพี่คนนั้นให้หน่อยถ้าเขาตื่นมาบอกว่าแม่ไปอาบน้ำแป๊บเดียว เดี๋ยวจะกลับ ความรักที่นางมีต่อลูกทำให้นางถึงกับยกมือไหว้ขอร้องข้าพเจ้าได้

 

วันสองวันก่อน พ่อมีอาการดีขึ้น สามารถให้อาหารที่ช่องท้องได้ แต่เรี่ยวแรงยังไม่มี หายใจเองก็ยังไม่ได้ ขยับตัวเองก็ลำบาก แต่ก็ถือว่าดีขึ้นเยอะ ข้าพเจ้าจึงขอปลีกตัวบินกลับมหานครเพื่อทำการทำงานอีกครั้ง น่าแปลกว่าการอยู่เชียงใหม่ครั้งนี้แม้ว่าจะหอบงานไปนั่งทำที่ใต้อาคารเรียนรวมคณะแพทย์ทุกวัน ทำได้วันละไม่กี่ชั่วโมง แต่ได้งานเยอะดีแฮะ อาจเปนเพราะปลงชีวิตและคิดอะไรที่ไม่จำเปนน้อยลง เลยมีสมาธิมากขึ้น ก็นับว่าเปนเรื่องดี

 

บางทีไม่มีอะไรทำเปิดอ่านเว็บต่างๆ นานาไป เปิดพันทิปมีแต่เรื่องนาธาน ตลกดีเหมือนกัน สิ่งที่ได้เรียนรู้อีกอย่างจากการจับโกหกได้ในวงการบันเทิง ไม่ว่าจะเปนเรื่องนาธานหรือน้องผู้หญิงอีกคนก่อนหน้านี้ มันสะท้อนให้เห็นล่ะว่าชื่อเสียงเกียรติยศ มันกินไม่ได้แต่ก็มีคนอยากไขว่คว้ามันเสมอ ยิ่งในวงการบันเทิง สิ่งเหล่านี้เหมือนเปนเครดิตที่จะต่อยอดให้สร้างผลประโยชน์จากมันยิ่งๆ ขึ้นไป สิ่งเหล่านั้นต้องการเวลาและความอดทนในการสร้างและบางทีมันก็ไม่ได้มาในชั่วข้ามคืน หลายครั้งที่มันต้องผ่านการทดสอบหลายด่านกว่าจะได้มาซึ่งความสำเร็จ บางคนขี้เกียจแต่อยากมีก็เลยเสกสรรปั้นแต่งเรื่องราวขึ้นมาเองโดยไม่นึกว่าโลกสมัยนี้อะไร ๆ มันก็ตรวจสอบกันง่ายเพียงปลายนิ้วสัมผัส พอเรื่องแดง วิมานในอากาศก็ทลายลงมาทับตัวเองให้บอบช้ำไป

ในมุมกลับกันเรื่องดาราโกหกตอแหลมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรที่ต้องตามจองล้างจองผลาญกันขนาดนั้น ผู้เสียหายก็ออกมาทวงผลประโยชน์ที่เสียไปแล้ว และทุกอย่างก็คงจะดำเนินไปตามกฏหมาย ครั้นจะให้เขาออกมาขอโทษลองถามตัวเองดูว่าก่อนหน้านี้เราเดือดร้อนหรือเปล่าถ้าไม่ได้ไปรู้ว่าเขาโกหก สิ่งที่เราเดือดร้อนอยู่ เราก็เลือกได้นะที่จะไม่ไปเดือดร้อนกับมันก็ได้ ในโลกนี้มีตั้งหลายเรื่องที่ยังคลุมเครือเหมือนจะรู้ ๆ ว่าความจริงเปนอะไรแต่ก็ไม่มีใครกล้าแสดงการกระทำ ง่าย ๆ ก็เรื่องใครยิงคุณสนธิ ลงหน้าหนึ่งทุกวัน นายกฯบอกว่าเหมือนจะใช่แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้

การวางเฉยบางทีก็เปนเรื่องดี เพราะคนปิดบังความจริงใช่ว่าจะมีความสุข เขาต้องหาเรื่องโกหกแก้ตัวไปเรื่อย ๆ นาน ๆ ก็เป็นทุกข์เพราะเรื่องโกหกมันก็พัวพันตัวเอง ก็เหมือนกับเปนโรคร้ายที่ลุกลามไปเรื่อย ๆ การรักษาคือการออกมายอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำ หากเขาไม่ทำก็เหมือนเขาไม่รักษา แล้ววันหนึ่งความเจ็บป่วยนั้นอาจจะทำให้เขายอมรักษาหรือไม่ก็ตายตกไปตามกัน แต่สิ่งที่ต่างกันก็ระหว่างโรคปิดบังความจริงกับโรคภัยไข้เจ็บ คือโรคภัยไข้เจ็บยังมีหมอรักษาได้ แต่โรคปิดบังความจริง ต้องรักษาด้วยตัวเอง

ส่วนคนที่ไม่เปนโรคอะไร ก็อย่าไปป่วยใจด้วยโรคที่ใจเราอยากป่วยเอง

ขอให้ทุกคนแฮปปี้ในเดือน สิงหา พาเพลิน

แมวโพง เตรียมตัวทำงานใหญ่ แร้วววว